Gün geçmesin ki, en büyük hayalim-Yaşam boyu seyahat etmek- canlı tutacak yeni bir şey öğrenmeyeyim.
Erden Eruç un Around and Over projesi ile ilgili son blog yazısını okurken tanıdığım Jean tam da böyle insanlardan birisi.
Dünya Çocukları için Barış(Peace for the Children of the World) sloganıyla bundan 10 yıl önce, 18 Ağustos 2000 de Montreal den yola çıkarak bütün dünyayı yürüyerek dolaşmaya başlamış Jean Beliveau. Ve o gün bu gündür, tam on yıldır yürüyor! Üstelik Türkiyeyi de İpsala dan Sarp a kadar baştan başa yürümüş...
Jean "neon tabela" işinde çalışan herkes gibi sıradan, işin rutinliğinden bıkmış usanmış bir işçi üstelik. Sağlıklı kalmak için yaptığı koşu egzersizlerinden birinde eve geri dönmek yerine gidebileceği yere kadar giderse nereye ulaşabileceğini merak etmiş. Bu ilginç ve başarılı tecrübeden sonra eve döndüğünde haritadan bir güzel araştırma yaparak Montrealdan New Yorka ulaşmasının iki hafta süreceğini hesaplamış. Sonrasının da çorap söküğü gibi geldiğini söylüyor Jean. Fiziksel bir egzersiz olarak başladığı bu uzun yürüyüş, bir anda onun için bir yaşam amacı haline geliyor!
Yürüyüşlerinde içerisinde yiyecek giysi çadır ve birkaç eşyasının daha bulunduğu bir bebek arabası taşıyor beraberinde. Yolda karşılaştığı en büyük zorluk ise savaş, terör ya da şiddet değil; vize. Özellikle Libyadan ve Tibetten geçmek istediğinde büyük problem yaşıyor. Kanada pasaportlu birinin en büyük probleminin vize olması da ilginç. (Türk pasaportu ile yollarda olmanın sınırlarda nasıl bir işkenceye dönüşebileceğini hayal bile etmek istemiyorum!)
Dünyanın etrafında 10 yıl boyunca yürümenin yalnızca aklını kaçırmış bir hayalperestin işi olabileceğini düşünenler için de yürümekten en çok hoşlandığın yer neresi diye sorulduğunda, şu anda yürüdüğüm yer cevabını verebilecek kadar da şimdide yaşayan birisi Jean.
Şu anda Avustralyada çölde biryerlerde yürüyor olmalı. 40 derece sıcaklıkta ve güneşin altında işi gerçekten zor. Avustralyanın meşhur yılanlarına ve timsahlara da dikkat etmesi gerek. Ama en son mesajda söylediğine göre en kötüsü sineklermiş.
Erden Eruç un Around and Over projesi ile ilgili son blog yazısını okurken tanıdığım Jean tam da böyle insanlardan birisi.
Dünya Çocukları için Barış(Peace for the Children of the World) sloganıyla bundan 10 yıl önce, 18 Ağustos 2000 de Montreal den yola çıkarak bütün dünyayı yürüyerek dolaşmaya başlamış Jean Beliveau. Ve o gün bu gündür, tam on yıldır yürüyor! Üstelik Türkiyeyi de İpsala dan Sarp a kadar baştan başa yürümüş...
Jean "neon tabela" işinde çalışan herkes gibi sıradan, işin rutinliğinden bıkmış usanmış bir işçi üstelik. Sağlıklı kalmak için yaptığı koşu egzersizlerinden birinde eve geri dönmek yerine gidebileceği yere kadar giderse nereye ulaşabileceğini merak etmiş. Bu ilginç ve başarılı tecrübeden sonra eve döndüğünde haritadan bir güzel araştırma yaparak Montrealdan New Yorka ulaşmasının iki hafta süreceğini hesaplamış. Sonrasının da çorap söküğü gibi geldiğini söylüyor Jean. Fiziksel bir egzersiz olarak başladığı bu uzun yürüyüş, bir anda onun için bir yaşam amacı haline geliyor!
Yürüyüşlerinde içerisinde yiyecek giysi çadır ve birkaç eşyasının daha bulunduğu bir bebek arabası taşıyor beraberinde. Yolda karşılaştığı en büyük zorluk ise savaş, terör ya da şiddet değil; vize. Özellikle Libyadan ve Tibetten geçmek istediğinde büyük problem yaşıyor. Kanada pasaportlu birinin en büyük probleminin vize olması da ilginç. (Türk pasaportu ile yollarda olmanın sınırlarda nasıl bir işkenceye dönüşebileceğini hayal bile etmek istemiyorum!)
bu adamın yaptığını takdir etmek için neler yapmak lazım neler.. sadece alini sıkmamak lazım. baş tacı yapmamak lazım sadece. çocuklar için yaptığı yürüyüş vs. hepsi inanılmaz..
YanıtlaSilgüzel bir yazı olmuş fotoğraflarla birlikte. eline, emeğine sağlık..
Güzel yorumun için çok teşekkürler. Çok klasik olacak ama; Jean; yapabileceklerimizin gerçekten sınırları olmadığına çok güzel bir örnek.
YanıtlaSilBu yazıdan sonra birkaç kez uzun yürüyüşler yaptım. Daha önce bisikeltle ya da otobüsle gittiğim yerlere bir de yürüyerek gitmeyi denedim. O kadar zevkli ve mutluluk verici bir şey ki yürümek... Başka hiçbir türlü yakalayamadığınız detayları yürüyerek çok iyi farkediyorsunuz. Ama istanbul yürümek için bile tasarlanmış bir şehir değil. Yalnızca otomobiller için tasarlanmış gibi:)
iyiymiş valla, bir arkadaşıma hemen bahsetmeliyim bu adamdan, aynı gaza sahip kendisi, ben en fazla istanbul sınırına kadar onunla yürürüm o ayrı:)
YanıtlaSil